Ziołolecznictwo – pszczele cuda

Albert Einstein zwykł mawiać, że gdy zginie ostatnia pszczoła, człowiekowi pozostaną cztery lata życia. Sporo w tym racji, bo pszczoły są odpowiedzialne za zapylanie 84 proc. zjadanych przez nas roślin, np. marchwi, jabłoni, wiśni, ogórków czy orzechów i kakaowców.

Spośród różnorodnych pokarmów świata zwierząt, tylko pokarm pszczół uprzednio przez nie przygotowawszy człowiek wielce sobie upodobał. Zwykłe zwierzęta magazynują zapasy żywności w ich naturalnej postaci, np. wiewiórki – orzechy, chomiki – nasiona itd. Pszczoła jest najbardziej przewidująca. Pobrany z rośliny pokarm, pierw poddaje biologicznemu przetwarzaniu (trawieniu), a potem dopiero go magazynuje.  W rezultacie człowiek uzyskuje od pszczół produkt łatwo przyswajalny. Dzięki pszczołom, człowiek korzysta również z pyłku kwiatowego. Są przypuszczenia, ze długowieczność matki pszczelej zależy od karmienia jej przez całe życie mleczkiem pszczelim. Trwają badania, nad jego składem chemicznym. Gdyby udało się zidentyfikować składnik powodujący tą długowieczność i pozyskać go, człowiek nie tylko mógłby przedłużyć swoje życie, ale też uzyskać pełnię sił fizycznych i umysłowych do bardzo późnej starości. Naturalny antybiotyk wytwarzany przez pszczoły kit pszczeli zwany propolisem, znany był już w starożytności. Kit pszczeli nie tylko był używany w ziołolecznictwie ale również do mumifikowania zwłok możnowładców. Zauważono również że pszczelarze nie narzekają na reumatyzm, zasługą tego jest jad pszczeli. Zauważono również że futerko pszczół pokryte jest substancjami antybakteryjnymi – więc farmaceuci szybko zaczęli to wykorzystywać, wytwarzając nalewkę zwaną „Apis”. Pszczelarze astmatycy zauważyli, że po otwarciu ula mija im atak duszności. Mikroklimat uli wpływa na polepszenie stanu zdrowia pacjentów z problemami astmatycznymi. Dobrodziejstwa pszczele są również używane w innych dziedzinach gospodarki. Konstrukcje budowy plastra pszczelego architekci zastosowali przy budowie mostów, stropów, samolotów itp. Wosk pszczeli jest cennym materiałem używanym do wyrobu świec, w przemyśle farmaceutycznym, kosmetycznym, lotniczym, elektronicznym, teletechnicznym, drukarskim, odlewniczym stomatologii itd. Pasieki wędrowne mają bardzo duże znaczenie w rolnictwie w uprawie roślin jednoodmianowych takich jak rzepak, koniczyna, gryka, słoneczniki, sady, krzewy jagodowe itd.

Produkty pszczele – rodzaje

Produkty pszczele zawierają różnorodne składniki odżywcze i lecznicze, lecz w każdym z nich występuje pewien zespół składników nadających mu charakterystyczną cechę.

Produkty pszczele dzielimy na dwie zasadnicze grupy:

  • odżywki – są to produkty zawierające zespół składników niezbędnych organizmowi ludzkiemu do prawidłowego funkcjonowania. Do nich należą ; pyłek kwiatowy, miód nektarowy, miód spadziowy oraz mleczko pszczele.
  • Produkty o dominujących właściwościach leczniczych; kit pszczeli zwany propolisem i ziołomiody

Pyłek kwiatowy i pierzga

Pyłek kwiatowy – są to męskie komórki kwiatów. Ziarna pyłkowe są mikroskopijnej wielkości, o masie od 5 do 200 mikrogramów. Każde ziarnko jest otoczone bardzo twardą otoczką, w której jest kilka otworków zamkniętych błonką półprzepuszczalną(membraną). Wewnątrz ziarnka znajduje się półpłynna plazma, która stanowi całe bogactwo pyłku. Staje się ono dostępne dopiero wtedy, gdy do wnętrza ziarna dostaje się woda. Wnętrze pęcznieje, błony pękają i wówczas treść wnętrza ziarna może być wykorzystana.

Pszczoła pobiera pyłek z kwiatu. Poszczególne ziarna zlepia wydzieliną swego organizmu tworząc kulki wielkości ziaren prosa. Przenosi je do ula w tak zwanych koszyczkach na tylnych nóżkach. Dlatego kulki te zwą też się obnóżem pszczelim. Każda taka kulka zawiera ok. 100 tysięcy ziaren pyłku. Celem pozyskania obnóża pyłkowego, pszczelarze zakładają u wejścia ula poławiacze, które te obnóża strącają. Pszczoły przynosząc pyłek kwiatowy do ula  zrzucają z odnóży do plastra, konserwują go, rozdrabniając dodają ok 25% miodu i swoje enzymy, mieszają dokładnie, po czym ubijają w komórkach plastra  główkami. Potem komórkę zalewają do pełna miodemi zasklepiają woskiem. Pod zasklepem odbywa się kiszenie pyłku. Działają tam bakterie kwasu mlekowego. Proces ten trwa ok. 7 dni, następnie bakteria giną. Tak spreparowany pyłek nazywamy pierzgą.

Pyłek kwiatowy zawiera mnóstwo składników odżywczych 47% białka, biopierwiastki takie jak  wapń, żelazo, magnez, krzem, siarka, miedź, bor, srebro, cynk, chrom i inne. Witaminy C, B1, B2,PP. Cukry, enzymy, hormony, kwasy organiczne; jabłkowy, winowy, bursztynowy, cytrynowy, mlekowy – kwasy te działają konserwująco. W pyłku pszczelim znajdują się również substancje bakteriostatyczne i bakteriobójcze. Pierzga w pierzdze dzięki bakteriom kwasu mlekowego działającym w czasie jej konserwowania, zostaje wzbogacana w witaminy grupy B oraz witaminy E i K. Wszystkie te składniki podnoszą ogromnie wartość odżywczą pierzgi. Występuje w bardzo dużym stopniu zjawisko synergetyczne, polegające na wzajemnym współdziałaniu poszczególnych składników zawartych w pierzdze. Pierzga pszczela ma wręcz cudowne działanie na organizm ludzki: następuje szybki przepływ energii oraz szczególnie szybka regeneracja sił psychicznych

Kuracja pyłkowa – zespołowe działanie pyłku powoduje zniwelowanie wielu schorzeń i dolegliwości takie jak ciśnienie krwi, brak apetytu, nerwice, osłabienia wzroku, wypadanie włosów, schorzenia gruczołu krokowego. Kurację pyłkową zaleca się przeprowadzić 2 razy do roku; jesienią aby „dożywić” organizm w niezbędne składniki, wzmocnić odporność.  Drugą kurację można przeprowadzić na wiosnę by wzbogacić organizm o składniki odżywcze. Aby kuracja była skuteczna powinna być stosowana regularnie. Normy spożywania pyłku to 30 do 40 gramów suchego pyłku dziennie. Porcję pyłku należy zalać 1/3 szklanki wystudzonej przegotowanej wody, zamieszać i odstawić na kilka godzin, dobrze jest osłodzić odrobiną miodu. Pierzgę można stosować tak jak pyłek kwiatowy. Nalezy 1 łyżkę pierzgi w miodzie wymieszać z wodą, przecedzić przez gęste sitko. Pozostałość na sitku ponownie przepłukać, oba płyny połączyć i wypić

Miód pszczeli

W miodach występuje pochodzący z pyłku, cały zespół biopierwiastków: wapń, potas, fosfor, żelazo, magnez, oraz w śladowych ilościach inne biopierwiastki. W miodach występują też kwasy organiczne; jabłkowy, winowy, bursztynowy, cytrynowy, mlekowy, szczawinowy. Kwasy te działają konserwująco oraz wpływają na wartość smakową miodu. W miodach występują też barwniki. Zawartość witamin w miodzie jest raczej znikoma. Jedynie miód spadziowy posiada witaminy z grupy B ponieważ w przewodzie pokarmowym mszyc są bakterie które je wytwarzają. Każdy rodzaj miodu różni się składem chemicznym i właściwościami. Miody zawierające dużo glukozy; miód  rzepakowy lub malinowy będą odpowiednie dla osób o chorym sercu lub wątrobie. Miody które zawierają dużo fruktozy, mało glukozy  np. miód akacjowy będzie dobry dla diabetyków. Dla panów po czterdziestce miód wrzosowy. Miody rzepakowy i akacjowy zawierają najmniej aminokwasów i biopierwiastków, więc będą odpowiednie dla osób ze schorzeniami nerek i przewodu moczowego. Miody górskie są w mniejszym stopniu narażone na skażenia. Miody zawierające dużą ilość inhibin, są odpowiednie dla osób gorączkujących, w schorzeniach infekcyjnych. Do nich należą miód lipowy, gryczany, koniczynowy. Dla amatorów miodów ostrych najodpowiedniejsze będą miody gryczane, zaś miody kwiatowe dla osób które wolą bardziej miody łagodne.

Miód i jego zastosowanie

  • Miód spadziowy- zalecany przy schorzeniach górnych dróg oddechowych, oraz przy stanach zmniejszonej odporności organizmu.
  • Miód akacjowy – wspomaga leczenie choroby wrzodowej, żołądka, dwunastnicy wpływa korzystnie na perysaltykę jelit.
  • Miód gryczany-stosowany przy leczeniu schorzeń układu krążenia, w chorobach wątroby, przy osłabieniu wzroku, słuchu i pamięci. Wspomaga pracę mięśnia sercowego.
  • Miód rzepakowy – stosowany w chorobach układu krążenia, wątroby oraz stanach zapalnych górnych dróg oddechowych, a także przy schorzeniach skóry.
  • Miód lipowy – stosowany przy przeziębieniach, zapaleniach górnych dróg oddechowych, w chorobach dróg moczowych oraz nerwicach.
  • Miód wielokwiatowy – stosowany przy alergiach
  • Miód wrzosowy – zalecany przy chorobach dróg moczowych, prostaty, kamicy nerkowej przy zapaleniu jelit i biegunkach.

Kuracja miodowa

Miód jest odżywką, w której zawarte cukry nie wymagają trawienia, aminokwasy, biopierwiastki,  witaminy i inne zawarte w miodzie są bardziej przyswajalne niż w innych produktach spożywczych. Spożywanie miodu ma na celu uzupełnienie deficytowych składników w naszym organizmie. Podstawową dawką miodu dla wszystkich jest 20 gramów (jedna łyżka stołowa) dziennie. Pracownicy fizyczni zwłaszcza ci którzy są narażeni na wdychanie różnych pyłów węglowych, krzemowych, mącznych, tytoniowych, które grożą pylicą. Prof. dr Taberhow z USA stwierdził, że robotnicy zażywający stale miód, zapadali na pylicę 10 lat później. Kuracja miodowa wpływa też znacząco dla osób które są obciążone pracą umysłową, narażone na stres, apatyczne, Kuracja miodowa regeneruje siły psychiczne. Badania dowodzą również że mód zmniejsza trujące działanie używek: kawy, herbaty, tytoniu i alkoholu. Zwiększone dawki miodu są zalecane również dla osób w starszym wieku, rekonwalescentom, zwłaszcza po leczeniu antybiotykami. W medycynie ludowej od dawna  stosowano leczenie serca kuracją miodową, zawarte w miodzie enzymy trawienne i substancje bakteriostatyczne są pomocne również w schorzeniach wątroby. Miód powinien być stosowany we wszystkich chorobach infekcyjnych: grypie, katarze, przeziębieniach, biegunkach itp. Kuracja miodowa wspomaga również leczenie lekami farmaceutycznymi. Osoby które przy spożyciu miodu odczuwają ból żołądka, miód powinny spożywać rozpuszczony w wodzie lub w naparze siemienia lnianego. Miód zaleca się spożywać w roztworze przegotowanej wody. Po rozpuszczeniu wskazane jest pozostawić na kilka godzin, wówczas zwiększa się aktywność enzymów. Dr J. Matuszewski zaleca pić roztwór ciepły, bowiem wtedy poszerzają się ścianki błon komórkowych, co przyspiesza wchłanianie.

Ziołomiody

ziołomiód nie zalicza się do tradycyjnych miodów, a odróżnia go od nich dość ważna kwestia. Otóż znane nam miody pozyskiwane są przez pszczoły z nektaru kwiatów roślin miododajnych i właściwie cały ten proces leży jedynie „w ich rękach”. Pszczelarz zajmuje się w tym przypadku jedynie zbieraniem miodu z pasieki i magazynowaniem go w odpowiednich słoikach. Jeśli natomiast chodzi o ziołomiód, praca pszczół uzależniona jest w dużej mierze od planów pszczelarza, którzy to może swobodnie zaplanować produkcję. Źródłem ziołomiodu nie jest (tak jak w przypadku tradycyjnego miodu) nektar kwiatowy, a syrop wytwarzany z konkretnych ziół – stanowi on dla pszczół pożywkę, którą jednak wcześniej pszczelarz musi odpowiednio przygotować. Wytworzony przez niego materiał jest jedynie przez pszczoły przetwarzany, czyli produkt końcowy powstaje przy udziale tych owadów, ale nie jest przez nie przygotowywany od początku do końca. Ziołomiód powstaje zwykle na bazie roślin, które nie są miododajne i nie mogłyby w naturalny

sposób służyć pszczołom do produkcji miodu. Między innymi z tego powodu nie używa się tu nazwy „miód ziołowy”, która to mogłaby sugerować, że powstał on dokładnie tak samo, jak znane powszechnie miody. Poza „ziołomiodem” spotkać się można natomiast z nazwami takimi, jak „sokomiody”, „herbamiody” czy „miody sokowe”.

Zalety ziołomiodów

  • Ziołomiody są łatwe w użyciu. Odpada bowiem zała manipulacja zaparzania ziół, bowiem ziołomiód jest przygotowany do bezpośredniego spożycia.
  • Ziołomiody posiadają wszystkie właściwości lecznicze ziół, z których są sporządzane. Ponadto są wzbogacane substancjami pszczelimi.
  • Do produkcji ziołomiodów można dobierać rośliny pod względem wartości leczniczej, z nieskażonego środowiska.
  • Trwają badania nad wzbogaceniem ziołomiodów w biopierwiastki.

Lecznicze działania wybranych ziołomiodów

Ziołomiód rumiankowy

Ziołomiód rumiankowy ma szczególne zastosowanie dla dzieci. Ma łagodny i przyjemny smak. Działa przy bolesnym ząbkowaniu, nadmiernej wrażliwości na ból, kolce jelitowej. Działa przeciw wzdęciom, kolkom, przeciwskurczowo, jest środkiem wiatropędnym, działa w nadkwaśności, ma działanie przeciwalergiczne, pomaga w zaburzeniach w okresie ciąży (nudności), w upławach, świądzie, w anginie, nieżycie nosa, schorzeniach infekcyjnych.

Ziołomiód pokrzywowy

Przy kuracji ziołomiodem z pokrzywy ilość hemoglobiny znacznie wzrasta. Kuracja ta wzmacnia akcje serca, działa moczopędnie, pozytywnie w braku lub zmniejszonej laktacji oraz w leczeniu reumatyzmu stawowego i mięśniowego. Pokrzywa pobudza wydzielanie soku żołądkowego, ułatwia trawienie i przyswajanie składników pokarmu, zmniejsza stany zapalne przewodu pokarmowego, obniża poziom cukru we krwi.

Ziołomiód głogowy

Ziołomiód głogowy sprawdzi się doskonale przy schorzeniach osłabienia mięśnia sercowego, zaburzeniach układu  krążenia, zwyrodnieniach mięśnia sercowego i odtłuszczeniach mięśnia sercowego, reguluje ciśnienie krwi. Ziołomiód głogowy może być bardzo pomocny w razie nietolerancji leków digitalisowych i strofantyny.

Ziołomiód nagietkowy

Ziołomiód nagietkowy jest dość wszechstronnym lekiem. Jestr pomocnyw stanach zapalnych i nieżytach żołądka, chorobie wrzodowej, ropnym zapaleniu okrężnicy, zapaleniu błon śluzowych, w okresach rekonwalescencji po zabiegach chirurgicznych jak również po usunięciu nowotworu i niedokrwistości.

Ziołomiód sosnowy

Działa wykrztuśnie, przeciwbakteryjnie i moczopędnie. Przede wszystkim przy schorzeniach układu oddechowego. Wykrztuśnie w nieżytach gardła, krtani, nosa oskrzeli. Działa również rozkurczowo i żółciopędnie.

Ziołomiód aloesowy

Lekko przeczyszczający, pomocny przy zaparciach, wzmacnia i regeneruje trawienie oraz przemianę materii. Pobudza system odpornościowy organizmu. Niewskazany dla kobiet w ciąży i karmiących.

Ziołomiód aroniowy

Bogaty w witaminę PP. Znajduje szczególne zastosowanie w leczeniu schorzeń układu krążenia. Łagodzi dolegliwości trzustki i wątroby. W znacznym stopniu łagodzi skutki radioterapi. Działa wspomagająco na usuwanie z organizmu pozostałości metali ciężkich.

Kuracja stosowania ziołomiodów

Ziołomiody należy stosować jak każdy lek. W razie potrzeby, nie przedawkować i nie przedłużać czasu dawkowania. W ziołomiodach są są związki biologiczne czynne pochodzące z rośliny i od pszczół, które przy długotrwałym stosowaniu mogą zniszczyć florę bakteryjną układu pokarmowego. Przy stosowaniu leków farmaceutycznych, zażywanie ziołomiodów należy uzgodnić z lekarzem. Wskazane jest aby ziołomiód sosnowy przetrzymać jak najdłużej w jamie ustnej. Pozostałe ziołomiody rozpuszczać w wodzie, stosując mleczko pszczele

Mleczko pszczele zawiera wiele biostymulatorów i substancji odżywczych pozwalających uzupełnić braki w codziennej diecie. Produkt ten wpływa korzystnie na psychikę i zmniejsza podatność organizmu na stres. Polecany jest głównie ludziom podczas rekonwalescencji po trudnych zabiegach chirurgicznych oraz po przebyciu ciężkich chorób. Produkt ten znalazł szerokie zastosowanie w medycynie. Profilaktycznie mleczko pszczele powinni stosować ludzie starsi. Może być stosowane samodzielnie lub, szczególnie w ciężkich schorzeniach, z leczenie farmakologicznym, zawsze pod kontrolą lekarza. Mleczko pszczele można spożywać w różnych postaciach, najbardziej jednak jest popularny i trwały produkt liofilizowany.  Mleczko pszczele wytwarzają gruczoły gardzielowe pszczół robotnic. Jest to pokarm dla larw, oraz matki pszczelej. Organizmy pszczele wytwarzają mleczko przede wszystkim z pyłku kwiatowego, toteż zawiera ono te same składniki. Lecz w innym składzie, częstokroć w wielokrotnie w większych ilościach. W mleczku stwierdzono ponad dwadzieścia mikro i makro elementów m.in. miedź, magnez, potas, fosfor, żelazo, siarkę, mangan, nikiel, kobalt, krzem, chlor, bizmut, arsen. Ponadto mleczko zawiera 24 aminokwasy, enzymy, inhibiny, hormony (szczególnie wzrostowy). Mleczko pszczele jest skarbnicą witamin. Zawiera witaminy z grupy B, P, PP, E. Posiada właściwości bakteriostatyczne. Świerze mleczko działa bakteriostatyczne nawet w rozcieńczeniu 1:1000.

Kuracja mleczkiem pszczelim

Zalecanie mleczka pszczelego szczególnie zalecane jest osobom:

  • zdrowym, młodym, których czeka duży wysiłek szczególnie umysłowy np. egzaminy, wystąpienia publiczne
  • starszym z utrudnioną przyswajalnością witamin, biopierwiastków czy białek
  • cierpiącym na bezsenność, nerwice, apatię, osłabionym
  • kobiety w ciąży ale w porozumieniu z lekarzem
  • młodzieży w wieku dojrzewającym oraz osobom w okresie klimakterium w porozumieniu z lekarzem

Dzieciom do lat trzech nie powinno podawać się mleczka pszczelego, ponieważ w tak nieustabilizowanym organizmie, można zakłócić procesy hormonalne.

Kuracja mleczkiem pszczelim trwa od 2-3 tygodni. Kurację można powtórzyć za 3 tygodnie. Trzecią kurację należy przeprowadzić dopiero za 2 lata. Należy pamiętać o równoczesnym podawaniu produktów zawierających witaminę C. Podczas kuracji następuje duży przepływ energii fizycznej i psychicznej. Dlatego nie należy obciążać organizmu dużym wysiłkiem fizycznym i umysłowym, bo może szybko nastąpić osłabienie. Dopiero po zakończonej kuracji można przystąpić do intensywnej pracy. Mleczko świeże należy zażywać w dawce raz dziennie 100mg. Mleczko liofilizowane 30mg jednorazowo. Mleczko w miodzie przy mieszaninie 1 gram mleczka na 100 gramów miodu – dla osób dorosłych 1,5 łyżeczki tej mieszaniny Dr J. Matuszewski zaleca: usta wypłukać wodą, zażywać na czczo lub 4 do 5 godzin po kolacji włożyć mleczko pod język szklaną lub drewnianą bagietką. Leżeć spokojnie 5-10 minut, aż mleczko zostanie wchłonięte przez organizm.

Kurację miodową można przeprowadzić równocześnie z kuracją pyłkową lub mleczkiem pszczelim. Natomiast stosowanie kuracji pyłkowej z mleczkiem pszczelim nie jest wskazane. Przy zażywaniu pełnej dawki dziennej równocześnie pyłku i mleczka może wystąpić przedawkowanie.

Propolis

Propolis jest jednym z najstarszych antybiotyków, używanych już w czasach biblijnych. Najpierw zauważono, że surowy kit pszczeli powoduje szybkie gojenie się ran. Potem używano roztwór alkoholowy kitu, nazywając go propolisem. Uznano że zażywanie doustne roztworu propolisu znacznie przyspiesza zrastanie się kości, że ma właściwości znieczulające ból, hamuje rozwój chorób infekcyjnych. Gdy zaczęto badania nad propolisem nasunęło się pytanie jakiego pochodzenia jest kit pszczeli? Roślinnego czy zwierzęcego. Niemiecki badacz stwierdził że zwierzęcego ponieważ są to wydzieliny pszczół. Natomiast francuscy badacze obalili tą teorię twierdząc że jest surowcem roślinnym przenoszonym przez pszczoły do ula, że to balsam np. z pączków brzozy, topoli, wierzby, jodły, sosny i żywice z drzew zranionych. Ale to stwierdzenie zrodziło nowe pytanie po co pszczołom te balsamy? Okazało się że pszczoła przynosi do ula uformowaną kulkę balsamu, oddaje pszczole ulowej, która długo przerabia ją żuwaczkami, dodając enzymy i inhibiny i około 30% wosku, aż uzyska półpłynną masę. Tą mieszaniną pszczoły „sanitariuszki” dezynfekują każdą komórkę woskową przed złożeniem przed matkę jajeczka, czy też miodu lub pierzgi. „Murarze” pszczeli biorą swoją część do zasklepiania szpar,”malowania” ścian ula. Pszczoły odpowiedzialne za stan sanitarny domu „zamurowują” zażądlonych napastników, których nie mogą wyrzucić na zewnątrz (np. myszy). Zatem kit pszczeli nie tylko jest pochodzenia roślinnego ale także zwierzęcego. Część roślinną stanowią balsamy, żywice, smółka, zaś wosk enzymy, inhibiny to wkład pszczół. Dzięki temu propolis zawiera substancje ochronne roślin i pszczół. Więc ma zwiększoną aktywność biologiczną.

Propolis zawiera 9 stałych związków chemicznych biologicznie czynnych. Występowały one we wszystkich próbkach propolisu pobranych z różnych środowisk geologicznych i klimatycznych. Okazało się przy tym że występuje w nim jeszcze około 20 różnych związków chemicznych w zależności od gatunku rośliny, rodzaju gleby, z których pszczoły pobierały propolis, a związki te pojawiają się w różnych ilościach i o różnym składzie.

Jak działa propolis

Badania klinicznie wykazały że propolis niejednakowo działa aktywnie na wszystkie bakterie

  • działa bardzo aktywnie na: gronkowce, rzęsistka pochwowego, rzęsistka dziecięcego, grzyby chorobotwórcze
  • działa aktywnie na: wionka, paciorkowce, bakterie błonicy

Najbardziej aktywny jest propolis pochodzący z brzozy i topoli. Propolis zbierany w lata deszczowe wykazuje małą aktywność. Zbierany z uli starych niezasiedlonych. Przechowywany w pomieszczeniu wilgotnym i naświetlonym traci swe właściwości biologiczne. Fakt że pszczoły co roku pokrywają komórki i wnętrza uli, świeżym propolisem pozwala wnioskować, że z biegiem czasu traci on swą aktywność.

Jak sprawdzić aktywność propolisu?

Aktywność propolisu można sprawdzić domowym sposobem. Do wyparzonych dwóch kieliszków wlać świeże mleko(w równych ilościach). Do jednego z nich wlać około 5 kropli nalewki propolisowej, lub wrzucić grudkę surowca propolisowego wielkości ziarna grochu rozdrobnionego. Obydwa kieliszki pozostawić w ciepłym miejscu. Jeżeli mleko w kieliszku kontrolnym (bez propolisu) skiśnie wcześniej, dowodzi to że badany propolis jest aktywny. Jeżeli natomiast w obu kieliszkach mleko skiśnie równocześnie; w kieliszku kontrolnym mleko po nabraniu łyżeczką będzie miało wyraźny kształt, a w kieliszku skrzep będzie mazisty, będzie rozlewał się na łyżeczce, to świadczy że propolis jest mało aktywny.

Zalety propolisu

Propolis to zespół związków chemicznych, synergicznie współdziałających, działając na bakterie powoduje że wszystkie giną Propolis regeneruje tkankę kostną, chrząstną, nabłonek skóry. Rany leczone propolisem nie zostawiają blizn. Propolis działa znieczulająco i pobudzająco. Enzymy ustroju aktywizują się. Np. enzym oddychania po spożyciu propolisu działa 300-krotnie aktywniej niż przy stosowaniu antybiotyków. Jest wspaniałym środkiem przy leczeniu odleżyn. Działa skutecznie na wszelkiego rodzaju na oparzenia. Skutecznie leczy paradentozę. Przy schorzeniach ropnych, nie gojących się ranach propolis przyspiesza ziarnicowanie i naskórkowanie. Płótno zaimpregnowane roztworem  nalewki propolisu hamuje rozwój pleśni.

Kuracja propolisem

Zażywanie propolisem powinno być rozważne ponieważ propolis działa jak antybiotyk.

  • Przeziębiania biegunki – kuracja powinna trwać kilka dni
  • choroby chroniczne – 4 do 6-ciu tygodni z przerwą co 3 tygodnie
  • infekcje – stosuje się nalewkę propolisową 15 kropel na 4-5 łyżek wody 2-3 razy dziennie
  • schorzenia dróg oddechowych – 10-15 kropli nalewki propolisowej na łyżkę miodu lub cukru trzymając w ustach stosując rodzaj inhalacji
  • przy odleżynach – opatrunki moczyć w roztworze wodnym nalewki lub stosować maść propolisową
  • przy paradentozie płukać dziąsła roztworem nalewki propolisowej 15 kropli na 1/4 szklankę wody.

Jad pszczeli

Jad pszczeli może być środkiem leczniczym na artretyzm, newralgię, rwę kulszową, wysokie ciśnienie i inne, Stwierdzono że pszczelarze są odporni na schorzenia reumatyczne. W sprzedaży dostępne są maści z jadem pszczelim. Maść z jadem pszczelim może zmniejszać dolegliwości stawowe. Składniki aktywne maści mogą wzmocnić odporność organizmu, stymulując układ immunologiczny. Jad pszczeli w medycynie naturalnej znany jest jako uśmierzający dyskomfort mięśniowo-stawowy.  Maści takiej ani też kuracji z jadem pszczelim nie mogą stosować osoby uczuleni na jad pszczeli.

Pszczele cuda doceniane już w starożytności

W starożytnym Egipcie pszczoły stanowiły symbol godności królewskiej, a miód i wosk służyły Asyryjczykom i Egipcjanom do balsamowania zwłok. W starożytnym Rzymie i Grecji sztuka pszczelarstwa była powszechnie znana i opisywana m. in. przez Wergiliusza. Zwłoki Aleksandra Macedońskiego przewieziono z Indii do Grecji w wannie z miodem w stanie niezmienionym dzięki jego antybakteryjnym właściwościom. W różnych religiach pszczoły nazywano „muchą Bożą”, a miód „łzą Bożą”. Mahomet nazwał miód lekarstwem duszy, a według Koranu w miodzie tkwi uzdrowienie rodzaju ludzkiego. Gall Anonim pisze, że Polska pradawna miód pila, jadła i eksportowała rosnąc w siłę i znaczenie. Kiedy za Sasów miód został wyparty przez importowane wina Polska straciła na znaczeniu. Staropolskie przysłowie mówi: Kto miód pije — długo żyje.

Bibliografia:

Autor: A. Owczarska (NAT)